یاد عشاق ...
داشتم به تشنگی مولامون حسین ( ع) فکر می کردم .
یاد اون روزایی از ماه مبارک افتادم که حرم ولی نعمتمون
امام رضا (ع) بودیم ، افتادم .
همون جمعه ای که با زبون روزه ، با اون تابش مستقیم و شدید
آفتاب ، رفتیم حرم برای نماز جمعه .
همه ی صحن ها پرشده بود . خیلی گشتیم تا یه جا گیر بیاریم .
بالاخره توی حیاط ، نشستیم .
هیچ وقت اون روز یادم نمیره !
داشتیم وسایلمونو پهن می کردیم که یادمون افتاد چادر سفید
برنداشتیم ...
یه دفعه همه وا رفتن !!!
خلاصه تو زل آفتاب ! با چادر مشکی نشستیم .
یادمه صحبت های امام جمعه خیلی طولانی شد و ما به معنی
واقعی ، کباب شدیم .
خلاصه نماز شروع شد .
انقدر حالم بد شده بود ، که حتی نای بلند شدن هم نداشتم .
رکعت سوم که بودیم ،
دقیقا یادمه چادر دوستم که کنارم ایستاده بود ، کشیدم ! تا بتونم
بلند بشم ....
خلاصه بعد از نماز که سخت ترین نماز عمرم بود ، تصمیم گرفتیم
بریم زیارت .
اینکه از جمعیت فوق العاده زیاد نتونستیم وارد صحن اصلی بشیم ،
بماند !!!
به سمت زیرزمین رفتیم . به محلی رسیدیم که به خاطر روشن بودن
کولر ، هم سنگ های کف خیلی خنک بودن و هم هوای داخل .
شاید باورتون نشه ، ولی از شدت تشنگی ، صورت هامون رو
گذاشته بودیم روی سنگ ها تا یکم از تشنگیمون کم بشه ...
یاد کربلا افتادم .
اون زمان ، اهل حرم ، نه روزه بودن و نه کمبود آب بود ...
چندین متر تا آب بیشتر فاصله نبود ...
بچه ها از شدت تشنگی ، لباس های عربیشونو بالا زده بودن و شکم
هاشونو به خاک می زدن تا ...
لب های علی خشک شده بود و مرتب باز و بسته می شد و
جگر رباب کباب ....
خدایا ...
آدما تحمل بیرون موندن و جون دادن یه ماهی از آب رو ندارن ...
چی بودن اون آدمایی که طاقت دیدن ...
یا کربلا ...
سالهاست با دیدن هرصحنه ای ، به یاد تو می افتیم و خون دل
می خوریم .
کی میرسه اون روزی که انتقام معجرهای برباد !!! رفته و جای
سیلی روی صورت رو بگیریم ...
کی میرسه انتقام اون مجلس ... لا اله الا الله ...
خدایا ...
منتقم کربلا را برسان ...
سالهاست که جنگ پایان یافته ولی