امام باقر عليه السلام فرمود :

چون پيامبر صلى الله عليه و آله را به آسمان بردند ،

عرض كرد : پروردگارا ! حال مؤمن نزد  تو چگونه است ؟

فرمود: اى محمّد ! هر كه به دوستى از دوستان من اهانت كند آشكارا به جنگ من آمده ،

و من به يارى دوستانم از هر چيز شتابانترم .

و همانا برخى از بندگان مؤ من من هستند كه جز توانگرى آنان را اصلاح نكند،

 و اگر به حال ديگرى او را در آورم نابود و هلاك گردد و برخى از بندگان مؤ من من هستند

كه جز فقر و ندارى آنان را اصلاح نكند و اگر او را به حال ديگرى بگردانم هر آينه هلاك گردد . 

همانا بنده به وسيله نوافل و مستحبات به من نزديك مى شود تا محبوب من مى گردد و

همينكه محبوب گشت ، من گوش او مى شوم كه با آن مى شنود ، و چشم او مى شوم كه با آن مى بيند ،

 و زبان او مى شوم كه با آن سخن مى گوي د، و دست او مى شوم كه با آن برگيرد .

اگر مرا بخواند اجابت مى كنم ، و اگر از من بخواهد مى بخشم .

كافى : ج 2، ص 352 .