ورق پاره های بیقرار ...
هوالمعشوق
آخ که چقدر دلم تنگ شده برای شلمچه ....
برای فکه ... برای دوکوهه ...
وای دوکوهه ....
دوکوهه السلام ای خانه ی عشق
سلام ما به تو میخانه ی عشق
دارم از دوریت دیوونه میشم ...
خاکت بوی عشق میده ... بوی کربلا ...
هر وقت دلم برات تنگ میشه ،
میرم یه گوشه میشینم و خاکت رو بو میکنم ...
چه عطر عجیبی داره ...
تربت کربلای ارباب یه چیزه ،
تربت جبهه یه چیز دیگه ...
اگه تربت کربلا ، خون ارباب بی کفنمون رو داره ،
تربت فکه و شلمچه هم ، خون و تکه های بدن
شهدا رو داره ...
میگن چقدر دوست داری بری جنوب .
یکدفعه آدم میره میبینه دیگه !!!
میگم عاشق نیستی که این حرفو میزنی !
اگه عاشق باشی ، هر وقت یاد شلمچه و فکه و
دوکوهه و ... میشه ،
اشک توی چشمات جمع میشه ...
باز یاد شهدا و جداییت از اونا میفتی ...
و دوباره دلت تنگ میشه براشون .
درد دلت تازه میشه که چرا این همه جدایی ...
پس کی نوبت تو میشه ...
کی میشه این غم فراق تموم بشه و بری پیش
دوستات ...
جنوب که بری ، هر جایی برات یه عطر و بوی
خاصی داره ....
فکه ، یاد غربت مادرمون میفتی ...
یه فکه هست و یه پهلوی شکسته ...
یه فکه هست و یه سینه زخمی ...
یه فکه هست و خرد شدن غرور یه مرد ...
یه فکه هست و محسن زهرا ...
یه فکه هست و ....
شلمچه ، عاشقای کربلا ، داغ دلشون تازه
میشه . کربلاییه برای خودش ...
کربلا نرفته ها ، تو شلمچه آروم میشن ...
دوکوهه ... دوکوهه یه اقامتگاهه ...
ولی دوکوهه کجا و اقامتگاه های دیگه کجا ...
تو دوکوهه ، کوتاهی دنیا و اینکه فقط یه محل
گذره رو درک میکنی ....
گردان تخریب رو که دیگه نگو ...
محفل عاشقان ...
تو دوکوهه که راه میری ، همه ی صحنه های اون
دوران طلایی میاد تو ذهنت ...
سخنرانی های پرشور حاج همت ،
شب های نورانی عملیات ، خداحافظی بچه ها ،
عزاداری های شبها ، نمازشب های عاشقانه ،
گردان عمار و ابوذر و ...
یادش بخیر اون روزها و شب ها ...
حیف که دیگه تکرار نمیشه ... حیف ...
حیف که جاموندیم همه ...
کاش زنده بمونم و یه بار دیگه دوکوهه رو ببینم ...
یه بار دیگه سحر دوکوهه رو با چشمام ببینم ...
یا دوکوهه ......................................
سالهاست که جنگ پایان یافته ولی